Gisteren vroeg mijn dochter: ‘Mam? Heb je je blog al klaar?’ Ik schudde mijn hoofd, waarop ze mompelde dat ik niet altijd tot het laatste moment moet wachten.
‘Ik wil iets met het thema valentijn, maar ik ben er nog niet over uit wat,’ was mijn verdediging. En daar loog ik niks van, want ik was al de hele dag aan het malen… Wat kan ik over valentijn schrijven, dat niet afgezaagd is? Eigenlijk doen wij al jaren niks meer met Valentijnsdag. Ja… Jeroen heeft weleens bloemen gekocht, maar dat hoeft voor mij allemaal niet. En wat moet ik nu nog met een knuffel? Of chocolade wat ik niet eet? Buiten het feit dat ik niet voor niks afgevallen ben, houd ik niet zo van chocolade.
Haar ogen begonnen te fonkelen en ik wist dat ik mijn borst nat kon maken voor het idee waarmee ze op de proppen zou komen. ‘Wat nou als je over één van jullie Valentijns dagen schrijft? Jullie hebben elkaar ooit weleens iets gegeven toch?’ En zo begon een zoekactie op zolder. Na wat speurwerk van Jeroen was daar de doos met míjn gekregen Valentijnskaart.
Het was in 1992 (getver wat klink ik nu oud) Jeroen zat in militaire dienst, want ja… dat was er toen nog. We schreven elkaar veel brieven en elke woensdag belde hij vanuit een telefooncel. Die eerste valentijn was nadat we vijf maanden een setje waren. Uiteraard kon ik het niet laten om een flauwe grap met hem uit te halen. Ik kocht een super schattige valentijnskaart en liet de binnenkant leeg. Valentijn is tenslotte de ultieme dag om een geheime liefde wakker te schudden. De persoon waarop jij een enorme crush hebt, aan het denken te zetten. De envelop liet ik door mijn moeder schrijven. We schreven immers zo veel brieven naar elkaar, dat hij mijn handschrift meteen zou herkennen.
Zo gebeurde het dat hij een paar dagen lang heeft lopen brainstormen. Van wie kon die kaart toch zijn? Ik (zo flauw als ik ben… of lollig… Het is maar net hoe je het bekijkt) deed of mijn neus bloedde. Sterker nog… Ik deed of ik een beetje achterdochtig was. Inwendig heb ik in een deuk gelegen. Na een paar dagen hield ik het niet meer vol en heb ik opgebiecht dat de kaart van mij kwam. Gelukkig kon hij er goed om lachen en zelfs nu lachen we er nog steeds om.
Ik daarentegen, kreeg over de post een grote kaart. Een echte lieve valentijnskaart met daarin een nog lievere tekst van Jeroen. Het was onze éérste valentijn en ik heb de kaart al die jaren bewaard.
“Je zal nu wel weten dat ik het echt meen; waar wij aan begonnen zijn,” stond er in de kaart. En nu… 31 jaar later kan zéker wel zeggen: Ja, ik weet het!
