Niet klein te krijgen!

Bijna zesentwintig jaar geleden breidde Jeroen en ik ons gezin uit met onze grijze roodstaart papegaai Kwiebus. Ze was nog bijna helemaal kaal en zo’n poepie. Acht weekjes oud was ze en ik heb haar letterlijk met de paplepel grootgebracht. Al snel kreeg ik een hechte band met haar en sindsdien is ze  mijn beste vriendinnetje.

Kwiep (zoals ik haar meestal noem) kan mopperen als de beste en laat het goed blijken als ze het niet met me eens is. Toch komt het altijd goed en sluiten we elke dag af met een welterusten gevolgd door een kusje of tien.

Als ik schrijf, zit zij rustig naast me in haar kooi.
Ja… erín. Als ze eruit is, is ze namelijk net een kleine bulldozer en gaat ze op zoek naar dingen om te slopen. Dus niet veilig voor haar en onze huisraad, als ik haar haar gang laat gaan.

Twee weekjes geleden zat ik bij het wakker worden vol ideeën voor het boek waar ik momenteel aan werk. Maar hoe vol ik ook zit, ik begin elke dag met hetzelfde ritueel. Ik geef Kwiep een kus en we zeggen goedemorgen tegen elkaar. Dan gaat haar huis open en mag ze eruit.

Ook deze ochtend volgde ik ons ritueel. Meteen begon Kwiep na het openen van haar kooi, aan haar scharreltocht. Ik maakte haar eten en drinken voor die dag en probeer haar in het gareel te houden. Ik gaf de sloopkogel een nootje ter afleiding, wat gelukkig werkte. Top… Nu kon ik meteen even mijn eigen ontbijtje maken. Na haar gescharrel ging ze terug naar haar huis om te genieten van het stukje fruit dat ik haar gegeven had. Als altijd, ging ze ook deze morgen druk in de weer met het scheuren van boekjes en de kartonnen doos die ze krijgt om in haar sloopdrang te voorzien.

Tot hier ging alles goed. Ik kroop achter mijn laptop en vond dat Kwiep erg rustig was. Niks raars, want na een paar dagen druk te zijn geweest, heeft ze wel vaker een rustig dagje. Ik verdween dus volledig in mijn hersenspinsels en was erg tevreden over het resultaat. Mijn blijdschap was van korte duur, want plots merkte ik dat het naast me hélemaal fout ging!

Ik ken Kwiebus nog beter dan mijn broekzak en ze zag er helemaal niet goed uit. Ze liet haar vleugeltjes hangen en zat continue te slikken. Meteen gingen alle alarmbellen in mijn hoofd af. Ik heb haar bij me genomen en – voor zover je als niet dierenarts kan – gecontroleerd of er stukjes papier of draad van het speeltouw in haar keel waren blijven hangen. Niks! Langzaam begon ik toch een soort van paniek te voelen.
Ik belde Jeroen op zijn werk, om hem op de hoogte te brengen van Kwiep d’r toestand en dat ik de vogelarts ging bellen.

Niet veel dierenartsen zijn gespecialiseerd in papegaaien. Wij moeten dan ook een goede drie kwartier rijden om bij de eerst praktijk te komen die Kwiep kan helpen.

Gelukkig konden we twee uur later terecht. De rit er naartoe was een rit vol spanning. Ik had immers geen idee waarom ze in zo’n korte tijd, zo ziek geworden was. Bij de dierenarts werd na een simpele test al snel duidelijk dat ze in haar krop (de maag) een bacterie en schimmels had.
Oorzaak? Die domme doos, heeft waarschijnlijk ontlasting binnen gekregen tijdens het slopen van de doos die in haar huis ligt. Domme pech dus. Gelukkig is dit probleem goed op te lossen met een antibiotica kuurtje.
Even waren we terug bij af en kreeg mijn meisje (net als toen ze met acht weekjes oud bij me kwam) de paplepel. Alleen was het niet met vogelpap, maar met koffie en haar o zo smerige medicatie.

Na tien dagen leek ze weer helemaal de oude, alleen heeft dit spannende avontuur Kwiep van slag gemaakt. Het gevolg… Ze plukt haar prachtige verenpak kapot.

Dit meisje moet afgeleid worden en daarvoor trek ik al mijn creativiteits-skills uit de kast. Ik ben momenteel druk in de weer met het bouwen van een klim/speelboom. En hoewel ik eraan begon vanwege een minder leuke reden, vind ik het maken van dit project stiekem toch wel leuk.