Ik had de verzendknop van mijn wedstrijdverhaal nog niet losgelaten of er klonk uit de kersverse bakkerij: ‘Mam!’ Nog volledig euforisch dat ik nu echt meedoe aan een wedstrijd, ging ik kijken waar de brand was (niet letterlijk natuurlijk… haha).
‘Ik ben nu al aardig ver met de voorbereidingen voor de markt, maar ik heb eigenlijk echt even je hulp nodig.’ Ik keek naar een pannetje waar loeihete suiker in bubbelde en een geel prutje in een beslagkom dat ernaast stond.
‘Ja, dit moet nu bij dat, maar dat kan ik niet alleen. Ik kom gewoon nu al handen tekort.’ Met nog steeds de enorme glimlach op mijn gezicht, pakte ik de mixer over en deed braaf wat me werd opgedragen. Mixen.
‘Zal ik straks alvast kijken wat we klaar kunnen zetten voor de markt?’ Haar hoofd schudde zo hard nee, dat het me verbaasde dat haar haarnetje er niet van haar hoofd vloog.
‘Ik ben bijna klaar, dan ga ik boven alles klaarzetten. Maar hulp is natuurlijk altijd welkom,’ ze glimlachte liefjes voor ze zich omdraaide en het ene goedje bij het andere begon te gieten.
‘Ik heb er zo’n zin in, maar ben ook best zenuwachtig hoor.’ We reden met haar volgepakte auto richting Delft. ‘Wat nou als we vanavond alle gebakjes weer in moeten pakken, wat ga ik ermee doen dan?’ Ik onderdrukte een lach, want ik geloofde niet dat we veel over zouden houden. De gebakjes zagen er supermooi en sjiek uit. Wie wilde die nou niet? Oké, misschien was ik een beetje bevooroordeeld, maar toch geloofde ik niet dat ze niks zou verkopen.
‘Meid het komt vast goed. En als iedereen ons voorbij loopt, ga ik wel schreeuwen: “Heerlijke gebakkies! Wie maakt ons los!”’ Ze lachte.
‘Je zou het nog doen ook.’ Ik knikte waardoor we nog harder moesten lachen.
Blij dat ik bekend ben in Delft, (want de navigatie maakte er nogal een potje van onderweg) kon ik ons in een keer richting de grote markt in Delft navigeren.
‘Ik heb geen idee hoe dit hier gaat.’ Ik merkte dat Manou inmiddels best nerveus was. We volgde maar een beetje wat anderen deden en ontdekte dat er op de kramen een nummer stond. Op naar kraam 110!
Vol enthousiasme pakten we alles uit. Gaven de koelvitrine een mooie prominente plek op de kraam en gingen op zoek naar stroom. We zette een mandje met ingepakte lekkernijen neer en vulde de vitrine en andere koeling met alle gebak.
‘Nou… Laat die klanten maar komen,’ zei ik zodra Manou me de doos met handschoenen aanreikte.
We begonnen lekker rustig. Zo af en toe kwam er een klant en ontwikkelde we onze perfecte samenwerking. Manou, die het gezicht van Pour Toi is, sprak de klanten aan en regelde de betalingen, terwijl ik alles inpakte.
Het werd drukker en drukker aan onze kraam en schreeuwen “Wie maakt me los!” was allesbehalve nodig. De gebakjes vlogen als zoete broodjes over de marktkraam. De één na de ander slenterde met een goed gevulde doos of tas met lekkernijen verder over de markt. Het was een lange, drukke dag, maar zó leuk!
De volgende markt ben ik zéker weer van de partij.
