Vorig jaar schreef ik al een blog over onze oud en nieuw traditie. Dit geeft wel aan dat wij het leuk vinden om nieuwe dingen te bedenken, waar we als gezin hechter door kunnen worden. Nu weet ik niet of dit wel nodig is, want volgens mij zijn we al een beetje een klittenband-gezin. Laatst hoorde ik iemand nog de opmerking maken dat wij zo’n gezin zijn, die je tegenwoordig alleen nog maar op t.v. ziet. Uiteraard volgde hierna een lachsalvo van mijn kant, want zó geweldig is het echt niet altijd hoor…
Toch durf ik wel toe te geven dat we inderdaad hecht zijn. En daar ben ik trots op. Het is een rare tijd met veel ellende, waardoor ik onze band extra kan waarderen.
Maar… terug naar de tradities.
Een paar dagen geleden zong ik “O dennenboom” met Kwiebus. (Ja ik zing met mijn grijze vriendinnetje) En ineens dacht ik: Waarom hebben we wel een leuke traditie met oud en nieuw, maar niet met kerst? Zo begonnen mijn raderen te draaien en bedacht ik de gekste dingen.
‘Waarom hebben wij geen kersttraditie?’ vroeg ik mijn dochter toen ze uit haar werk thuis kwam.
‘Ehh… Geen idee. Nooit aan gedacht, denk ik?’ Al snel besloten we dat het leuk zou zijn om iets te bedenken, dus daar gingen we.
Iets met eten viel vrijwel meteen af, een cadeau doen we al en dat is afgezaagd. ‘Misschien een leuke kersttrui die we elk jaar aandoen tijdens het kerstdiner? Thuis of niet thuis, de trui gaat aan,’ opperde mijn dochter. (Haha… Zie je ons al zitten in een restaurant met Rudolph op onze trui?) Toch begonnen we een speurtocht naar gekke truien. Al snel ontdekte ik dat de enige truien die ik leuk vind, ook onbetaalbaar blijken… Misschien toch maar iets anders bedenken.
We besloten het een paar dagen los te laten. De beste ingevingen krijg je tenslotte toch wanneer je er niet te veel mee bezig bent. Dus zo gezegd, zo gedaan. We lieten het los en gingen verder met de dagelijkse dingen.
‘Mam? Wil jij even gezellig mee naar het winkelcentrum? Ik moet een pakje wegbrengen.’ Ik bedacht me dat dat wel goed uitkwam, want ik moest nog even langs de Blokker voor een bakblik.
Zodra we de winkel binnenstapte, liepen we récht tegen onze toekomstige kersttraditie aan. Een heel rek gevuld met de meest geweldige kerstballen, die je je maar kan bedenken.
‘Dít moeten we doen!’ riepen we zo’n beetje tegelijkertijd. ‘We kopen voor iedereen een gepersonaliseerde bal.’
Nu staat onze boom met voor iedereen een bal die iets zegt over de persoon waarvoor we hem hebben uitgezocht.
Jeroen heeft zijn eigen moestuin schepje, ik natuurlijk boeken met erop een wereldbol (precies zoals ik mijn eigen boeken in de kast heb liggen), voor Brian een vleugel, want wàt zou hij graag een echte vleugel hebben en voor Manou onze bakker, natuurlijk een cupcake. En mocht de familie ooit uitbreiden? Dan kan iedereen rekenen op een eigen bal!
