Een knuffel op afstand…

‘Al zijn ze volwassen, het blijft toch je kind,’ zei Jeroen toen we op weg waren naar het ziekenhuis om Manou te bezoeken.

Al van kleins af aan, heeft zij last van haar keelamandelen. Toch vond geen enkele arts het nodig om ze te verwijderen… Tot nu. Jammer genoeg is het een drama-ingreep voor een volwassene, maar het is goed dat het eindelijk zou gaan gebeuren.

De laatste keer dat ze in het ziekenhuis geweest is, was toen ze geboren werd. Begrijpelijk dus, dat de zenuwen door haar lijf gierde vorige week dinsdag. Daarbij kan haar vriend (die ze nu graag aan haar zijde zou hebben) er niet voor haar zijn. Dus tijd voor paps en mams om haar een beetje extra te verwennen.
Ik zou ik niet zijn, als ik niet stiekem contact opgenomen zou hebben met haar vriend om iets te bedenken om aan haar te geven. Zo kan hij er toch een beetje bij zijn.

Aangezien hier in de stad een hele leuke feestwinkel zat, waar je een knuffel in een ballon kon laten plaatsen, leek ons dat hét perfecte cadeau om uit zijn naam te geven. Súper leuk, maar de winkel is jammer genoeg verdwenen. Tijd voor een nieuw plan.
We bedachten dat we alles ook los konden kopen en er dan zelf een setje van konden maken. Zo begon een nieuwe zoektocht naar leuke heliumballonnen, kaarten en een beer die zijn plaats kon vervangen.

Het was een flinke uitdaging om alles te regelen, zonder dat ze het zou merken. Geloof me… dat kind is nét Sherlock Holmes in hoogst eigen persoon. ‘Wat sta je stiekem in dat hoekje op je telefoon te doen?’
‘Ehh niks hoor.. Pap appt me dat er heel veel komkommers aan de plant hangen.’ Godzijdank had Jeroen een klein half uur ervoor inderdaad een foto van de komkommers gestuurd. Toch besloot ik dat het beter zou zijn als we pas weer contact zouden hebben, als Manou naar bed was.

Uitgerekend déze avond, besloot mevrouw dat ze wel wat later naar bed kon gaan.
Vriendlief begon haar op de app al te vragen of ze niet moe was. Ik zat schuin mee te lezen en zei dat ze inderdaad laat was voor haar doen. Stiekem dachten wij beide: Kind ga naar je nest. We moeten op zoek naar ballonnen en knuffels! Maar dat konden we niet zeggen. Het moest een verrassing blijven. Na nog een beetje drinken, ging ze eíndelijk naar bed. Binnen een kwartier kreeg ik een app van haar vriend: Ik denk dat Manou wel slaapt nu. Jeroen en ik lagen dubbel van het lachen.
Ik had intussen al wat opties voor ballonnen en knuffels voor hem gevonden, dus hij hoefde alleen nog maar te zeggen welke hij de leukste vond.

Als kers op het cadeau, hadden we een kaart waarin hij een spraakbericht voor haar kon inspreken. Je begrijpt natuurlijk wel dat toen zij, nog wat suf van de narcose, haar cadeau opende er wel wat traantjes kwamen.

Nu is ze weer thuis en loop ik ongeveer vijftig keer per dag naar de vriezer voor ijs in welke vorm dan ook, kraken mijn hersens van het brainstormen over wat ze misschien zou kunnen eten, maar ik doe het allemaal met liefde. Want zoals Jeroen al zei: “Het blijft toch je kind.”

Ja… tussen het ijsscheppen door ben ik ook nog bezig met boek drie. Het gaat alleen vertraagd, want mijn “personal assistant” is dus even uit de running…