Namens mijzelf en Kwiep wil ik eerst iedereen bedanken voor de lieve en leuke reacties op haar ziek-zijn en de speelboom. Bedankt!
Niet plukken. Dat was het doel van de klimboom. Wat ik niet had voorzien, was dat de klimboom niet alleen voor Kwiebus leuk blijkt te zijn, maar dat ik er zelf ook erg veel lol van heb. Ik val dan ook geregeld in herhaling met de woorden: ‘Ik vind hem zó gaaf geworden! Als ik een vogel zou zijn, zou ik elke dag aan m’n moeder vragen of ik bij Kwiebus mag spelen.’ Ha ha… Ja knettergek, ik weet het! Maar hij is gewoon echt, écht leuk geworden!
In eerste instantie had ik een dik sisal touw om de boom geknoopt, zodat ze van de ene naar de andere kant kon klimmen. Dat bleek niet zo’n succes.
Kwiebus is een vogel die al van jongs af aan snel bang is voor alles dat nieuw is. Fel gekleurd speelgoed was tot een paar jaar geleden een echte no-go. Alles dat feller gekleurd was dan de natuurlijke tinten die je in een bos vindt, maakte dat Kwiebus als een stokstijve vogel in haar kooi bleef zitten. Geen veer op haar kleine lijfje dat erover dacht om ook maar in de buurt van het nieuwe gevaar te komen. Helaas monde dat uit in een vrij saaie kooi. Houten speeltjes, touw en daar hield het mee op. Oja… en natuurlijk karton of als ze een gedurfde bui had een boekje, om te slopen.
Gelukkig is het me gelukt om haar toch te laten wennen aan speeltjes die vrolijke kleurtjes bevatten. En dát maakt de klimboom dus zo leuk!
Het touw waar ze niet overheen durfde te lopen hebben we vervangen voor takken. Het was een beetje puzzelen en er gingen de nodige schroeven in, maar het is gelukt. Bijna al het speelgoed voor de boom heb ik zelf gemaakt. Natuurlijk is er genoeg te koop, maar ik betrek Kwiep altijd bij het maken van nieuwe speeltjes. Dat werkt voor haar goed. Zo ziet ze het ontstaan en is ze er niet bang van. Zodra de boom in elkaar zat en voorzien was van de speeltjes, was het tijd om Kwiep erop te zetten. Nog wat huiverig stapte ze van mijn hand op de boom. Nadat ze een paar minuutjes had gehad om te wennen, heb ik haar met behulp van een pel-pinda weten te verleiden om een paar stapjes op andere takken te zetten. Elke keer als ze op een andere stok stapte, begonnen we als een stel hysterische kippen te klappen en juichen.
Deze aandacht was voor Kwiep het enige dat nodig was om de hele klimroute af te leggen. Eenmaal boven kreeg ze natuurlijk de beloofde noot.
Nu is ze al helemaal gewend aan de boom en hebben we een nieuw ochtendritueel. Zodra ik beneden kom maak ik haar en mijn eten. Daarna zet ik de boom voor het raam en mag ze erop. Ze begint al snel te klimmen en zoekt een speeltje uit waar ze mee begint te spelen… Nou ja… meestal begint ze dan met haar sloopwerkzaamheden, maar mij hoor je niet klagen.
Beter het speelgoed dat eraan gaat, dan haar verenpak.
Ondertussen zet ik de tv voor haar aan. Ja… echt. Natuurlijk niet met Dora of een ander tekenfilmpje, maar met de grijze roodstaart Einstein of Petra of welke andere dansende vogel haar die ochtend kan beroeren. Hilarisch! Zo speelt ze tot ze aangeeft weer naar haar kooi te willen en ik haar terugbreng naar haar huisje. Daar gaat ze weer over op de orde van, een voor haar normale dag. Een normale dag van vóór de tijd dat ze haar veren plukte.
