Twee weken lang stond bij mij zo’n beetje alles in het teken van de oppas hondjes. Gelukkig was het prachtig weer en konden we voornamelijk buiten vertoeven. Oké… soms was het iets té prachtig en kookte we weg in de achtertuin. Dus verplaatste we ons naar binnen en genoten we van de koele airco. Dat waren voor mij ook de momentjes waarop ik lekker aan mijn boek kon werken. Ondanks de hondjes, heb ik toch weer een hoofdstuk kunnen schrijven. Éen waar ik zelfs pittig tevreden over ben. Langzaamaan zie ik hoe mijn verhaal richting het einde loopt. Stiekem verheug ik me op het moment dat het af is en naar de proeflezers kan. Maar ik werk er rustig aan door. Ik wil niet dat het eind even snel in elkaar geflanst wordt, omdat ik naar de volgende fase wil. Naast het schrijven vind ik het leuk om af en toe iets totaal anders te doen. Iets dat niets met schrijven te maken heeft.
Manou en ik vinden het allebei leuk om af en toe onze creatieve kanten naar buiten te laten komen, dus had zij bedacht dat het leuk zou zijn om een schilderij te maken. Ze had iets op TikTok gezien, waarbij we beiden zoiets hadden van: Dat kunnen wij ook wel! Dus tijdens de oppas weekjes, heb ik ook lekker een beetje op TikTok zitten snuffelen voor inspiratie. Ik moest immers toch íets doen als ik stond te wachten tot er een bal voor mijn voeten geparkeerd werd, in afwachting van een trap. Zo gebeurde het dat we in het weekeind (nadat de hondjes weer bij hun baasjes afgeleverd waren) de halve Action leeggekocht hebben voor ons projectje.
‘Nu maar hopen dat we onszelf niet wéér veel te hoog inschatten,’ lachte Manou nadat ik bij de kassa bijna een nier af moest staan, om de rekening te betalen. Het zal niet de eerste keer zijn dat we iets op het internet voorbij zien komen, waarvan wij denken: Dat kan ik ook! Maar als we dan vol goede moed beginnen, blijkt het een stuk moeilijker dan we dachten. De berg speciale stiften of klei die ervoor aangeschaft is, beland dan weer ergens in een bak, om vervolgens nooit meer gebruikt te worden. ‘Nou… Als we onszelf nu weer overschat hebben, hebben we straks ook een bak met mega veel acrylverf en wol,’ zei ik schouderophalend. Vol goede moed vertrokken we naar huis en al snel waren de eerste verfvlekken op het canvas gekalkt, werden er gaatjes in het doek geprikt en kon het borduren beginnen. En weet je? Het is súper gaaf geworden. Eindelijk kunnen we oprecht zeggen… Dat kan ik ook!
