Wanneer ik mensen vertel dat ik schrijf, is de eerste reactie (bijna) altijd: ‘Wat leuk. Wat schrijf je dan?’ Dat is een vraag die ik in het begin best moeilijk vond om te beantwoorden. Daarom kreeg ik soms de neiging om te antwoorden met: ‘Nou… gewoon boeken.’ Maar dat zou wel een heel lomp antwoord zijn, en erger nog… ronduit onbeschoft.
Het punt was dat ik me er nooit op die manier in verdiept had. Ik ben gewoon begonnen met het opschrijven van de verhalen die in mijn hoofd rond-kronkelde. Ik dacht dat ik gewoon feelgood boeken schreef. Het draait tenslotte altijd om liefde en de personages moeten (uiteraard) de nodige obstakels overbruggen om die liefde te krijgen. Natuurlijk wist ik wel dat er genres als Thriller en autobiografie bestaan, maar daar komen mijn verhalen niet eens een béétje bij in de buurt. Ik krijg de rillingen van thrillers en om nou over mezelf een boek te schrijven… Nee, dat zou dan wel een heel dun boekje worden. Chicklit misschien? Dat zou ook wel kunnen. Of toch niet?
Eigenlijk pas na de uitgave van mijn tweede boek, ontdekte ik in welk genre mijn boeken wél passen. Dat kwam zo…
Nadat ik Macho’s en Luiers had uitgegeven, bleek het boek goed aan te slaan en kreeg ik zelfs ook enkele reacties van lezers. Één van die lezers wilde een review schrijven over mijn boek. Super gaaf natuurlijk, alleen vroeg ze me in welk genre ik het boek plaatste… Ehhh… géén idee? Ik zei haar dat ik zelf dacht dat het een Feelgood was en dat ik niet echt thuis was in alle genres die er zijn. Het zijn er zó veel
Zij heeft me geholpen met enige uitleg. Zo kwam ik er dus achter dat mijn verhalen in het genre New Adult vallen. Mijn hoofdpersonages zijn tussen de 18 en 25 jaar, wat dus kenmerkend blijkt te zijn voor New Adult boeken. Ik had werkelijk geen idee. Als ik zelf een boek lees, let ik eigenlijk nooit op het genre. Het enige waar ik op let is of het geen verhaal is, waar ik slapeloze nachten van zal krijgen. Als ik een paar uur kan verdwijnen in een fictieve wereld, ben ik een gelukkig mens.
