Een boek uitgeven is bijna net als het bakken van een taart.
Het bakproces is geweldig, maar de rommel die erna opgeruimd moet worden… Bah!
Als ik een verhaal schrijf, kruip ik in de huid van het hoofdpersonage. Ik leef als het ware haar leven, ik schrijf voornamelijk vanuit het perspectief van de vrouw, net zo lang tot ik op het punt kom dat de laatste punt is gezet.
Yes! Het is klaar! En dan?
Dan is er een moment dat ik het verhaal een tijdje loslaat. In ieder geval lang genoeg om te genieten van de euforie die het zetten van de laatste punt me heeft gegeven.
Daarna begint het lastigste stuk. Omdat ik mijn verhalen in eigen beheer uitgeef, moet ik zelf de fouten eruit zien te filteren. Een onmogelijke taak, omdat het verhaal nog vers in mijn hoofd zit.
Gelukkig zijn er altijd mensen (deze keer mijn dochter), die zich opofferen om mij te helpen.
Als we de grammatica op orde hebben, is het tijd voor de volgende stap.
Het verhaal gaat naar mijn proeflezers. Zij lezen het verhaal en mogen mij hun ongezouten mening over het verhaal geven. AU! Maar o zó belangrijk.
Als ik de aantekeningen van iedereen heb ontvangen, ga ik opnieuw het verhaal doorlopen en waar nodig, schrappen en aanpassen.
Tot slot maak ik zelf een mooie cover die bij het verhaal past.
Dan is het EINDELIJK zover. Tijd om mijn boek uit te geven en hopen dat veel mensen ervan zullen gaan genieten.
