Vandaag zitten we in het midden van de boekenweek met het thema “Ik ben alles”. Een thema waarbij we stilstaan bij de veelzijdigheid van onze identiteit. Ik vind dit best een lastig onderwerp, maar wel mooi aangezien de maatschappij drastisch aan het veranderen is. Steeds meer mensen gaan op zoek naar hun “ware ik”. Al vind ik dat nog wel eens lastig.
Door alle social media kanalen, is het soms moeilijk om te achterhalen wie iemand écht is. Zo veel filters worden over een foto geknikkerd, dat je geen idee hebt hoe iemand er nu echt uitziet. Ik zie ze als een soort masker waar vele mensen zich achter verschuilen. Maar waarom? Ben je dan niet op zoek op het verkeerde pad? Waarom verstoppen in een wereld waar je moet kunnen zijn wie je bent? Waarom alles mooier maken dan het is? Als het regent, kan je daar tenslotte ook geen zonnige dag van maken. We moeten het doen met wat we hebben.
En is perfectie wel perfect? Ik denk het niet. Mijn opa had altijd een mooie gezegde.
“Hoe belangrijk of mooi iemand ook is, iedereen moet zijn gat afvegen met pleepapier.”
Toen ik klein was begreep ik deze uitspraak niet zo, maar nu… Des te beter. Hij had gelijk. Het maakt niet uit wie je bent, hoe je eruit ziet of welke rang je hebt. Uiteindelijk heeft iedereen dezelfde behoeften.
Zelf heb ik ook een aardige zoektocht afgelegd om te zijn wie ik vandaag ben. En zo’n zoektocht kan best eng zijn. Al vond ik het ook wel een uitdaging. Er zijn zó veel wegen die je kan bewandelen tijdens je zoektocht, dat er ook een kans bestaat dat je de verkeerde afslag neemt. En dan? Waar kom je dan terecht? Daarbij behoud je tijdens je zoektocht vaste rollen die je niet uit het oog kan verliezen.
Dit boekenweek thema heeft me wederom aan het denken gezet. Wie ben ik? Vandaag ben ik kind, vrouw, moeder, verzorgster, schrijfster. Maar bovenal ben ik mezelf. Zo wel on- als offline.
