Je hoeft echt niet alleen voor de toeristische trekpleisters, zoals de Eiffeltoren of De Arc de Triomphe naar Parijs. Nu zal je misschien denken: Niet? Wat moet ik er dán doen? Nou ik kan je verklappen dat Parijs zulke mooie en verrassende straatjes heeft, dat je helemaal geen tijd hebt om uren in de rij te staan voor al die toeristische hotspots. Wij hebben er maar één bezocht. Allen het Louvre, omdat onze zoon dat op zijn wensenlijstje had staan. Verder hebben wij héle andere dingen gedaan. Elke ochtend gingen we op tijd uit ons bedje zodat we de dag goed konden benutten. En dat hebben we! Vier dagen lang hebben we de blaren op onze voeten gelopen. Letterlijk. Hierdoor hebben we veel leuke straatjes ontdekt, die ons flink wisten te verrassen.
Toen ik nog thuis aan het speuren was naar leuke en bijzondere plekjes in Parijs, heb ik ook gekeken of zij de mini-bieb kennen. Helaas heb ik er niks over kunnen vinden. Het zal dan wel niet, dacht ik. Erg jammer want het had me zo leuk geleken om een Franse versie te ontdekken.
Elke dag heb ik mijn ogen open gehouden. Maar pas op de allerlaatste dag, tijdens een wandelroute, stuitte we plots op een mini-bieb. Ik vond het echt geweldig, want ik was het vertrouwen in lezend Parijs al een beetje verloren.
Blij als een klein kind in een snoepjeswinkel, schoot ik het ene na het andere plaatje.
Ook hebben we in een pittoresk straatje de woning van Honoré de Balzac ontdekt.
Natuurlijk hebben we eerst lopen grappen over de achternaam van deze man (die een van de belangrijkste Franse schrijvers van de eerst helft van de 19e eeuw was). Wie zou dat niet doen? Toch? Maar hij heeft het maar mooi voor elkaar gekregen om beroemd te worden als grondlegger van de realistische roman, dus namens mij (als onbekend schrijver), respect.
Nog een enorm hoogtepunt waar mijn schrijvershart sneller van ging kloppen, was het Shakespeare boekenwinkeltje. Die sfeer, al die boeken die per genre in een soort van kleine kamertjes en in hoekjes gerangschikt waren… In een woord, Geweldig! Mijn zoon en ik zijn samen naar binnen gegaan. Hij houdt van Engelse boeken als The Wicher, ik ben meer van de romantiek. Dus langzaam ieder ons eigen weg struinend, zijn we zéker twintig minuten in het mega drukke winkeltje binnen geweest. Ondanks dat we uiteindelijk geen boeken gekocht hebben, hebben we toch erg genoten van dit bezoekje. Gewoon omdat de sfeer zó geweldig was.
Ik had heel graag wat foto’s van die sfeer willen delen, maar het was niet toegestaan om binnen foto’s te maken. En die security man keek zo streng, dat we ook geen stiekeme poging aandurfde. Maar voor elke boekenliefhebber die naar Parijs gaat… Deze winkel is een échte aanrader.
Mijn dochter die het leuk vind om op leuke, mooie of bijzondere plekjes op de foto te gaan, wist dat er een fotohokje uit de zestiger jaren in een van de Parijse straatjes staat.
Heel leuk, want het ding werkt nog steeds en de foto’s worden ook nog afgedrukt als in de zestiger jaren. Daar moesten we naar binnen.
We gooide €4,00 in het ding en namen plaats op het krukje. Razendsnel klikte het apparaat 4 foto’s van ons samen. Op een bordje stond dat het afdrukken 4 minuten zou duren. Dus daar stonden we. Vol verwachting tuurde we naar het vakje waar de foto’s uit moesten rollen. Geloof me, 4 minuten duren dan ineens heel erg lang, maar ons wachten werd beloond. Nog nat en een beetje druppend werden de foto’s uitgespuugd en belandde in het daarvoor bestemde vakje.
Nu zijn we in het bezit van vier hele leuke foto’s van ons samen in Marlin Monroe stijl.
Jullie zullen het dus wel gemerkt hebben… Wij hebben genoten van onze vier dagen Parijs. Nu weer terug naar die overvolle wasmand. Helaas…
Gezellig! Heb nu zin om ook eens een paar dagen Parijs te doen…
Kan ik begrijpen, Mora. Het is echt een mooie stad met veel mooie straatjes.