De laatste dag van mei is een feit en een (hopelijk) veel drogere en warmere juni staat voor de deur.
Ondanks alle nattigheid was mei een hele drukke, maar bijzondere maand.
Manou timmert lekker aan de weg, vanuit onze oude bijkeuken. De bakkerij wordt door veel mensen uit de omgeving gevonden en ze is er inmiddels lekker druk mee.
Tussendoor even een interview met iemand van de lokale krant en vervolgens weer een markt waar ik mijn verkoopglimlach aan alle voorbijgangers mocht tonen. Oké… niet iedereen liep voorbij. Vóór lunchtijd moesten we klanten die een brood wilde kopen teleurstellen. Alle broden waren al op! Ook de gebakjes vlogen weer over het kraampje. Aan het einde van de dag vertrokken we naar huis met nog maar vier gebakjes die over waren!
De daaropvolgende week kwam haar advertentie in de lokale krant. We hadden echt nooit verwacht dat een artikel in de krant zó veel teweeg zou brengen. ‘Er staan zo veel berichten in, wie leest nou nèt dat stuk over mij?’ zei Manou nadat het interview geweest was. Nou… heel veel mensen dus! Zelfs radio Rijnmond heeft het stuk gevonden, ontdekte we toen zij haar benaderden met de vraag of ze het leuk vond om in de uitzending van de volgende dag te komen. Ehh… Jaha! Duh! Natuurlijk wilde ze dat.
Nou je raad het al. De volgende ochtend zaten we samen op de rand van haar bed, (beneden was Kwiebus lekker wakker en druk aan het herrieschoppen) wachtend tot het nummer dat voor haar interview gedraaid werd, voorbij was.
In de uitzending pakte ze haar moment om te shinen en vertelde vol enthousiasme over haar weg die naar een eigen bakkerij geleid heeft.
Het is echt heel leuk om van zo dichtbij mee te mogen maken dat je kind gelukkig is. De mannen van de radio gaven ook aan hoe fijn het is, dat ze haar hart heeft kunnen volgen. Ze heeft immers een VWO-diploma en dan wordt er vanuit de maatschappij toch vaak verwacht dat je naar een universiteit gaat. Maar waarom zou dat zo moeten zijn? Het gaat er toch om dat je gelukkig bent met het werk dat je de rest van je leven gaat doen? Haar broer is inderdaad na zijn VWO naar de universiteit gegaan en heeft daar zijn geluk gevonden. Maar voor Manou was studeren gewoon geen optie. Ze zag er tegenop om zich nog jarenlang door droge stof te moeten ploeteren om vervolgens een beroep uit te oefenen waarbij zij niet haar passie kon uiten. Bakken. Franse patisserie. Mensen blij maken met een unieke taart of glanzend gebakje.
Ik vind het sneu voor de vele jongeren die aan het “perfecte plaatje” moeten voldoen. Want wanneer is het perfect?
Perfect betekend namelijk niet per definitie dat je ook gelukkig bent…
Wilt u het hele krantenartikel lezen? Dat kan door op de volgende link te klikken:
https://www.groothellevoet.nl/nieuws/algemeen/196311/manou-22-bakken-is-mijn-passie
