Geïnspireerd door Dessert Masters, gaven Manou en ik ons op voor een cursus suikertechnieken in Alphen aan den Rijn onder begeleiding van Martin en Jelle. “Libelle aan de oever”, stond erbij als thema. Ik bekeek het voorbeeld en schoot in de lach. ‘Oké, dit wordt zeker weten weer een toevoeging aan onze lijst met creatieve flops,’ Manou keek me aan. ‘Ja even serieus. Zie hoe moeilijk dit is. Dit is toch veel te hoog gegrepen?’ Ze schudde afkeurend met haar hoofd en gaf me (jawel…) een standje. ‘Niet zo negatief praten, mam. Je gaat er toch naartoe om het te leren? En misschien zijn we er wel super goed in.’ Oké, zij had er duidelijk meer vertrouwen in dan ik.
Maar ik mocht dan misschien sceptisch zijn over mijn kunnen, aan de zin om het te doen ontbrak het zéker niet. Daarbij vind ik het leuk om mezelf af en toe uit te dagen. En zolang ik er plezier aan beleef, is het resultaat maar bijzaak.
Na een paar maanden wachten, was het afgelopen zondag eindelijk zover. We vertrokken in alle vroegte om op tijd in de ijsfabriek aanwezig te zijn. Mijn stemming was uitgelaten, want ik vind dit soort dingen stiekem heel leuk om te doen. Ik hou heel erg van schrijven, maar ik hou ook wel van fröbelen op z’n tijd. En kleien met loeihete suiker zou zéker een fröbel-uitdaging worden.
Bij binnenkomst werden we vriendelijk ontvangen en zodra iedereen aanwezig was, gingen we van start. Martin begon met uitleggen. Deed van alles voor en vertelde vol passie over het werken met suiker. Hij pompte de suiker op tot een bolletje om zo het hoofd van de libelle te vormen. ‘Dit moeten wij ook wel kunnen,’ fluisterde ik tegen Manou die een zacht lachje niet kon onderdrukken. ‘Let nou maar op. Anders is het straks inderdaad een flop.’ Ik richtte me weer op de meester van de klas, maar de hoeveelheid informatie leek inmiddels een beetje op een suikerspin in mijn hoofd. Eindelijk was daar het moment dat we een plekje mochten zoeken. Ik kon niet wachten om zelf aan de slag te gaan. Ik had goed opgelet en met een beetje ontwarren, bleek die suikerspin aan informatie heel logisch. We begonnen met vouwen, trekken, kneden, nog meer trekken en uiteindelijk pompen. Ik kneep in die bal en kneep nog een keer of zes, maar er gebeurde niks.
Manou hoorde ik naast me juichen dat het lukte, tot er een “pang” klonk en haar libelle hoofd als een ballon kapot knapte. Maar zij wist in ieder geval hoe ze lucht in die bonk hete plakzooi kon krijgen. Nu ik nog. Na een soort mini privéles van Martin, lukte het dan eindelijk ook bij mij. Trots dat de kop eraf was… Of eigenlijk dat de kop gelukt was, ging ik vol vertrouwen verder met het lichaam. Ik werd steeds enthousiaster, want het ging beter dan ik had durven hopen. Langzaamaan ontstond toch echt die libelle. Alles ging goed. Tot het moment dat ik de voelsprieten (die libellen in het echt dus blijkbaar niet eens in dit formaat hebben) erop plakte. Ik verwarmde precies zoals ons geleerd was, de spriet. Ik drukte het op de kop toen… KABAM! mijn hele suikerwerk als een kaartenhuis in elkaar stortte. Beteuterd keek ik naar de afgebroken poot, voelspriet en kop, die naast het lichaam op mijn werkbankje nog wat na wiebelde. ‘Nee! Wat sneu! Hij was zo leuk!’ riep Manou ontdaan door de chaos op mijn werkbankje. Bij het zien van haar beteuterde gezicht, kreeg ik een enorme lachbui. Natuurlijk vond ik het jammer, maar ik ging vooral voor de ervaring.
Mijn overbuurvrouw waar (vergezeld met een hoop gemopper) vanaf het eerste plakmoment alles al fout leek te gaan, beurde me op met de woorden: ‘O, bij mij breekt alles de hele tijd al. Het is echt niet te doen dit…’ Ik haalde mijn schouders op en ademde een paar keer diep in en uit. Vervolgens bekeek ik de schade en concludeerde dat het helemaal goed zou komen. Martin die op de commotie afgekomen was, bekeek mijn hoopje puin. ‘O, dat is wel zonde,’ was zijn droge conclusie. Ik keek hem met een brede lach aan.
‘Weet je wat zo leuk is van suiker? Het plakt. Dus als ik de boel weer warm maak, is er niks wat niet gefikst kan worden.’ Gesterkt door mijn eigen woorden ging ik vol goede moed opnieuw aan de plak. En zie haar nou… Je ziet er toch niks meer van?
Nu staan onze libellen naast elkaar op de piano te shinen en stiekem ben ik best wel trots op onze resultaten.
Lijkt het jou ook leuk om zo’n cursus te volgen? Kijk dan voor meer informatie bij:
Facebook: https://www.facebook.com/Bakkerbos – Instagram: @bakkerbos
