Je kent het vast wel. Er verandert iets in je leven of situatie, waardoor er een opeenvolging van veranderingen plaatsvindt. Je krijgt dan een domino-effect aan veranderingen.
Mijn leven bestaat op dit moment uit een rij dominosteentjes die elkaar maar aan blijven tikken. Elke dag is er weer een steentje dat een duwtje lijkt te krijgen, met alle gevolgen van dien.
Het begon allemaal met onze zoon die tijdens de kerstdagen sinds lange tijd weer eens een paar dagen bij ons verbleef. Hij gaat bijna afstuderen en heeft al een vaste baan, dus (hoe gezellig het ook is als hij thuis is) tijd om verder te kijken dan de studenten-studio waarin hij woonde. Erg veel eisen had hij niet. Een balkon of tuintje én de slaapkamer apart van de woonruimte. ‘Dat moet lukken,’ zei ik meteen. Hij reageerde op enkele woningen, niet wetende dat hij daarmee mijn eerste dominosteentje aan tikte.
‘Mam ik heb een bezichtiging.’ Zijn enthousiasme sloeg meteen over op mij. We hadden nooit verwacht dat het zo snel al raak zou zijn. Nu moesten we alleen nog duimen dat hij ook dé kandidaat zou worden die de woning toegewezen zou krijgen. Je raadt het vast al: De woning was voor hem. Natuurlijk werden pap en mam ingeschakeld voor de nodige schoonmaak en verhuis werkzaamheden. Er werd een weekend gepland waarin alles zou gaan gebeuren. En dat is gelukt. Onze jongen heeft een echt appartement in de binnenstad van Delft. Nu hij dus definitief niet meer thuis komt wonen, leek het mij fijn om de wasmachine en droger toch naar zolder te verhuizen. Met dit plan viel steentje twee. Er werden wat aanpassingen gemaakt en met wat hulp van de buurman werden de logge apparaten van de bijkeuken naar zolder verhuisd. ‘Wat ga je nu in de bijkeuken doen?’ vroeg Manou die de nu lege ruimte wel wilde hebben om haar droom van een eigen bakkerij waar te kunnen maken.
‘Eigenlijk heb ik er nog geen plannen mee.’ Haar ogen begonnen te fonkelen.
‘Mag ik de ruimte anders omtoveren tot een bakkerijtje? Dan heb ik mijn afgesloten ruimte en kan ik vanuit huis beginnen.’ Jeroen en ik keken elkaar aan. We proberen onze kinderen altijd te steunen en stimuleren om hun dromen na te jagen. Het was voor ons dan ook niet meer dan oké om de bijkeuken om te toveren tot een bakkerij. En daar ging steentje drie omver. Er begon een zoektocht, want een bakkerij begin je niet één, twee, drie. Je moet toch voldoen aan bepaalde wetten en regels. We brainstormde over alles wat erbij komt kijken, planden een bezoekje aan een accountant voor informatie en bezochten Rotterdam om te sparren met iemand van de kamer van koophandel.
‘Eigenlijk hebben we al heel veel dingen duidelijk,’ zei ik tegen Manou, nadat we bij de KvK naar buiten stapte. Ondanks dat de regen en gure wind ons om de oren sloeg, was ons humeur opperbest. Het enige dat nu nog moest komen was de goedkeuring vanuit de gemeente, dat zij ook echt vanaf ons adres mag gaan bakken. De blijdschap was uitzinnig toen het verlossende mailtje kwam, nét op het moment dat we in een kookwinkel tussen de bakspullen liepen te neuzen.
‘Het mag! Ik mag vanuit huis beginnen met mijn eigen onderneming!’ Een werkneemster van de winkel keek ons verward aan. Niet zo gek, want ik zou ook gek opkijken als twee klanten midden in een winkel als twee hysterische kippen beginnen te joelen. Dit zijn nu drie steentjes die mijn leven volledig op de kop gegooid hebben. En dan heb ik het nog niet eens over mijn eigen steentje gehad. Het steentje dat ik zelf een tikje heb gegeven door mezelf een schrijf-deadline op te leggen waar ik in een ander blog álles over zal vertellen. Maar dat is dus het vierde steentje. Een voor mij spannend steentje waardoor, als deze de goede kant op valt, nog weleens een heleboel steentjes zouden kunnen volgen.
