Wij hebben onze kinderen altijd gezegd: “Als je iets wilt, moet je ervoor gaan.’ Dat doen ze allebei en dat maakt dat ze niet alleen ons trots maken, maar ze ook trots op zichzelf kunnen en mogen zijn.
Zo ook deze woensdag…
Zoals jullie weten is Manou in februari regio kampioen geworden en had zij zich hiermee gekwalificeerd voor de Nederlands Kampioenschappen jeugdvakwedstrijden in Wageningen. Daarom vertrokken wij afgelopen dinsdagavond, bepakt en bezakt met alle grondstoffen, richting een hotel in Wageningen. Na een onverwacht goede nachtrust en een lekker ontbijt, was het tijd om Manou naar de locatie te brengen waar ze verwacht werd. Alle kandidaten liepen door elkaar. De één nog zenuwachtiger dan de ander. Gelukkig was Manou best rustig. Ze deed niet persé mee voor de winst. Natuurlijk is in de prijzen vallen leuk. Maar soms is alleen deelnemen al leuk genoeg.
Daarbij zegt het feit dat ze daar staat al dat ze goed is in wat ze doet. Toch is een beetje spanning wel gezond en voor een stresskippige controlfreak als onze dochter, onvermijdelijk. Na het bekijken van een aantal videoboodschappen van grote Meester Boulangers (Robert van Beckhoven, Rudolph van Veen en nog een aantal anderen) werd het ineens wel heel erg echt allemaal. Hierdoor kreeg haar spanningsniveau een flinke duw omhoog, waardoor er uiteindelijk toch wat stresstraantjes vloeide.
Een kleine peptalk van mams helpt gelukkig altijd wel, dus al snel had ze zich herpakt en namen we afscheid. We wenste haar heel veel plezier en zeiden nog dat ze er vooral van moest genieten.
Daar begon voor ons een lange, spannende dag. We stapte in de auto en reden naar Maurik. Ik heb hier in mijn jeugd veel tijd doorgebracht, want wij hadden daar een stacaravan op een camping. Na vele verhalen van mij, was het voor Jeroen leuk om eens met eigen ogen te kunnen zien. Al was er wel zo dusdanig veel veranderd, dat ik ons in eerste instantie zonder het te merken, voorbij de camping navigeerde. Oeps…
Al snel hadden we het gevonden en kon ik Jeroen vertellen waar onze caravan altijd stond en vanaf welke dijk ik, met gevaar voor eigen leven, naar beneden sjeesde op mijn rollerskates. Toch dachten we veel aan Manou… Hoe zou het gaan? Zal ze rustig blijven? Hopelijk lukken haar koekjes in één keer… Het was zenuwslopend. Helemaal omdat we maar niks van haar hoorde. Zelfs niet toen de tijd, die ze hadden voor het maken van de producten, al lang verstreken was.
We hadden geen idee. Tot 16:54 uur… Wat was het fijn om te horen dat alles goed was gegaan. Ze had alles kunnen doen zoals ze het wilde. ‘De concurrenten zijn wel erg goed hoor, mam,’ zei ze vrijwel meteen. ‘Maar ik heb wel genoten. Ik was zelfs zó rustig dat mijn docent (die in de organisatie zit) vroeg waarom ik niet knalrood was.’ Dat was voor mij het signaal dat het goed zat.
Na een Speedy Gonzales maaltijd, was het tijd voor de prijsuitreiking. “Maak maar plaats in je prijzenkast, Manou!” klonk het door de zaal bij de uitreiking van de eerste prijs! Verbaasd stapte ze naar voren om de beker aan te nemen. De beker die bewijst dat ze écht… heel echt, Nederlands Kampioen is geworden!
