De mooiste cadeautjes zijn vaak klein. Van die cadeautjes waar de gever écht over nagedacht heeft. Die iets zeggen over de ontvanger. Die cadeautjes zijn voor mij goud waard.
Vorige week was Manou naar Marokko. Alleen, maar wel georganiseerd en met een groep meiden van haar leeftijd. Toen zij aangaf dit te willen gaan doen, konden wij haar alleen maar aansporen. ‘Vind je dat niet doodeng?’ is mij menig keer gevraagd. Een vraag die ik niet goed begrijp. Waarom zou dat eng moeten zijn. Dit hoort gewoon bij het uitslaan van de vleugels, en ik vind niet dat ik haar hierin moet tegenhouden. Daarbij ging ze niet helemáál alleen. De reis was georganiseerd door iemand die dit niet voor de eerste keer deed. Ook wist ik dat we tijdens haar reis veel contact zouden hebben.
Dus daar ging ze. We zwaaide haar uit op Eindhoven airport en vertrokken naar huis, voor een weekje met z’n tweetjes. Dat was wel even wennen hoor. Mijn eerste struikelblok was het koken. Wat ik ook doe, hoe ik er ook over nadenk… In mijn pan zit altijd genoeg om de hele straat te voeden. ‘Zo zal het zijn, als ook Manou uit huis is,’ zeiden we tegen elkaar. Ik had verwacht dat ik het wel stil zou vinden, maar dat viel heel erg mee. Jeroen en ik hebben het prima naar ons zin als we samen zijn. Er was alleen één momentje waarop ik een beetje in paniek was. BLOGDAG! Manou zet altijd mijn blog online… en die zat in de Sahara lekker te trommelen bij een kampvuurtje. Internetbereik was voor haar misschien 3%, dus ik moest zonder haar hulp aan de slag. Het kostte me drie kwartier om mijn blog (inclusief afbeeldingen) op mijn website te plaatsen. Toen dat gelukt was, zat ik letterlijk te trillen van inspanning. Ook had ik inmiddels klotsende oksels en het zweet stroomde door mijn naad, maar ik gaf niet op en dat vond ik wel een schouderklopje waard. Eén foto kreeg ik met geen mogelijkheid geplaatst. Dus daar ging ik. Met mijn vingers gekruist, waagde ik op die 3% kans, dat ik contact kon krijgen met de Sahara. En gelukkig! Ik kreeg contact. Manou legde uit wat ik moest doen en was een beetje verbaasd, (Ik ben namelijk niet zo handig met computers, als het verder gaat dan surfen op het net en Word.) dat het me gelukt was.
‘O, mam… Ik heb iets gekocht, wat jij helemaal geweldig gaat vinden,’ zei ze nadat mijn blog-paniek afgezakt was. Benieuwd waar ze het over had, begon ik te hengelen naar informatie, maar haar lippen bleven op elkaar. Ik moest wachten tot ze thuis was. Eenmaal thuis, kon ze zelf ook niet wachten om ons onze cadeautjes te geven. Ik kreeg een super leuke boekenlegger. ‘Ik zag die en wist dat je dit leuk zou vinden,’ zei ze erbij. Jeroen kreeg een beschilderd ijzeren bord. ‘Ik dacht dat deze wel leuk zou zijn voor achter je raam, in de kraan.’ Ze had overal over nagedacht. Zelfs voor haar broer heeft ze iets gekocht (maar hij moet het nog krijgen, dus dat houd ik nog even stil).
Al een hele tijd heb ik het erover dat ik een tajine zou willen. Ik wil weten hoe het is om daarmee te koken. Alleen heb ik een inductie kookplaat, dus ik heb er nooit een gekocht. Daarom kreeg ik van haar ook een dubbele mini tajine. ‘Ik wilde wel een grote kopen, maar wist niet hoe ik die veilig in mijn koffer mee kon krijgen.’ Zo lief! Maar ik ben juist heel blij met deze kleine versie. Ik kan er een peper en zout stelletje van maken, maar ik heb ervoor gekozen om er waxinelichtjes in te zetten. En dit bedoel ik dus. Er is niets mooiers dan een lief, klein cadeau ontvangen. Een die speciaal voor jou is uitgezocht.
