Elke self-publisher weet dat het promoten van je boek(en) afhangt van je eigen creativiteit.
Je hebt tenslotte geen uitgever achter je staan die helpt met de verkoop of met geniale campagnes op de proppen komt. Gelukkig heb ik wel mijn familie die mij, in alles rondom mijn schrijven, support en waar mogelijk helpt. Iedereen die mijn blog-jes kent, weet inmiddels dat ik veel hulp van mijn dochter krijg. Zo ook nu weer…
Nu de zomervakantie in Nederland en België begonnen is, leek dit mij een goed moment om FlowerPower en Macho’s en Luiers weer eens in een leuk daglicht te zetten. En volgens mij is dat aardig gelukt.
Samen met mijn dochter, begon ik een flinke brainstormactie. Wat kan ik doen? Na wat afgekeurde ideeën (door mij of door haar), kwam zij met een idee, dat ons perfect leek.
‘Waarom maken we geen gebruik van een van de vele strandjes die Zuid-Holland rijk is?’
Wat een geweldig idee! Want zeg nou eerlijk… Er is toch geen mooier moment voor foto’s en filmpjes dan tijdens zonsondergang? Ons idee was geboren. Helaas gaf Jan de weerman voor de week waarin zij vrij was, oververhitte temperaturen door. Nou houden we best wel van een uitdaging, maar we zagen ons écht niet op onze zweetbuikjes door het zand ploegen voor een paar mooie kiekjes. Daarbij verwachtte we dat de stranden tijdens de avondgloren bomvol strandgasten zouden zijn, dus hebben we de zonsondergang met pijn in ons hart moeten afschrijven.
‘Dan moet het de zonsopkomst worden,’ kwam mijn dochter met de oplossing voor ons strandgasten probleem. Ik heb haar een paar minuten aangekeken om er zeker van te zijn, dat ze me niet in de maling zat te nemen. Met een razendsnelle berekening besefte ik dat we dan mega vroeg op moesten staan, want heb je enig idee hóe vroeg die gele bol uit zijn slaapstand ontwaakt? Vreselijk vroeg! Toch kon ik haar idee niet afwijzen, want de zon is gewoon te mooi om niet te gebruiken. Dus daar gingen we…
Om half vijf ging de wekker en stonden we giechelend naast elkaar in de badkamer, onze koppies in de plooi te trekken. Met een scherp oog op eventuele kleurveranderingen van de lucht, propte we razendsnel een ontbijtje naar binnen. Het zou namelijk best knullig zijn als we straks te laat op het strand aan zouden komen. Mooi niet dat dát ons zou overkomen.
Na een prachtige en vooral stille route, parkeerde we de auto en liepen we bepakt en bezakt richting het strandje. Inmiddels was de lucht al wat roze aan het kleuren, dus dat moest goedkomen. En het ging ook goed. In ieder geval tót we op het strandje aankwamen. Met de zware tassen nog hangend over onze schouders, keken we elkaar aan. Waar is in hemelsnaam die zon nou gebleven? Hij begon toch op te komen? We staarden over het water richting de nog sombere lucht, om erachter te komen dat de zon aan de verkeerde kant van het strandje opkwam.
‘En? Mooie zonsopkomst gezien?’ vroeg Jeroen. We keken hem aan, maar konden onze teleurstelling niet verbergen. ‘Het enige mooie wat we gezien hebben, zijn: een witte reiger, overstekende reetjes mét een jong en veel haasjes en een egel.’
Voor de opkomende zon? Hiervoor ging de volgende ochtend opnieuw onze wekker om half vijf en ploegde we bepakt en bezakt, over een zanderig pad, naar een ander strand. Eén waar de zon wél aan de goede kant opkwam.
Wil je het resultaat zien? Je kan op mijn Instagram: @tonny_groen de reel bekijken.
